Cap Fréhel, daar waar ik het gevoel had aan het einde van de wereld te zijn. Heb ik wel vaker ervaren overigens, ook in Normandië en aan de Côte d’Azur had ik zulke ingevingen. Het overvalt me op plekken waar de zee me wegblaast. Waar de natuur en ik één zijn. Waar ik spontaan kriebels in mijn buik krijg. Kriebels van verliefdheid. Voor de natuur.
Bretagne had mijn hart direct al gestolen, toen we bij onze bestemming in de buurt van Perros-Guirrec arriveerden. De kust is hier zo anders dan in Nederland, maar ook zo anders dan in de Provence. Zo ruig, ongerept. Een beetje brutaal. Alsof het de macht heeft. De Middellandse Zee ziet er altijd heel vriendelijk uit, wellicht door haar lichtblauwe kleur. Lieflijk. De kust van Bretagne is wat grauwer, zoals ook in Nederland. Anders dan de Mediterrane kust, maar absoluut niet minder mooi.
‘Cap Fréhel, wat ben je mooi, wat ben je ruig en soms ook ietwat sober’
Mijn hoogtepunt van Bretagne was dan ook aan deze ruige, brutale kust. Cap Fréhel, om precies te zijn. Een machtige kaap die je hoe dan ook wegblaast. De weg naar de kaap leidt je langs stille strandjes, steeds weer hoger en hoger, totdat je ineens in een toeristenwalhalla beland. Want ja: op zo’n mooie plek zul je de enige niet zijn. Cap Fréhel is populair onder de toeristen. De strandjes ernaast daarentegen worden overgeslagen. Deze plek eigenen wij ons dan ook toe.
Liggend in het gras op deze kaap schreef ik: ‘Cap Fréhel, wat ben je mooi, wat ben je ruig en soms ook ietwat sober. Zeker wanneer de zon achter haar wolk verdwijnt. Dan ben je grauw en brutaal en word ik een beetje bang van je. Maar dat geeft niet, want wat is het fijn om bij je te zijn, hier. In welke staat dan ook. Tot de volgende keer.’
À bientôt!
Prachtig Rosanne. Heel mooi geschreven.
Merci, lief!
wat leuk, wij gaan in mei naar Frehel, hebben er een huisje gereserveerd. Ik zou zo graag zelf oesters en mosseltjes zoeken en inderdaad de kaap is een must. Het is voor ons de eerste keer.
Ben heel benieuwd, en hart. dank voor je informatie.