Een paar uur in een 2CV door de bossen van de Franse Ardennen crossen maakt dat ik me dubbel voel. Enerzijds vol energie, anderzijds moe. Rijden in een 2CV is als een droom die uitkomt, maar tegelijkertijd kost het vijf keer zoveel energie dan rijden in een normale auto. Het werkt allemaal nét even anders – minder gemakkelijk – en tsja, soms doemen er ineens rotondes op waarvoor ik dan heel hard en ongemakkelijk op de rem ga…

Na het inleveren van de 2CV ben ik toe aan een rustplekje. Dat krijgen we als het goed is bij Auberge Ferme du Malgré Tout. Weer met hervonden energie rijden we door het natuurpark van de Franse Ardennen, op naar deze accommodatie die op een mooie hoogte zou liggen… Onderweg passeren we bossen, veel bossen. Het natuurpark van de Franse Ardennen kenmerkt zich door groen, natuur en water. Je kunt rondjes rijden wat je wil, maar dit blijft het uitzicht. Doet een beetje aan ongerept Canada denken, al ben ik daar niet eerder geweest. Prachtig is het. De rust pakt me.

En haut: de hoogte in naar Auberge Ferme de Malgré Tout

Een laatste stukje bewoonde wereld ervaren we in het dorpje Bagneux, waar de auberge vlakbij ligt. Na het dorp beginnen we met stijgen. Volgens de TomTom rijden we goed: regelrecht de hoogte in. Halverwege de weg omhoog stoppen we. Wat een uitzicht ineens. En zoals overal in de Franse Ardennen kun je ook hier picknicken. Het is hier een soort picknickwalhalla, en dat bevalt me wel.

Na een laatste haarspeldbocht rijden we een paar meter op de vlakte et voila: een woning doemt uit het niets voor ons op. Omsingeld door gras en bomen, twee andere auto’s voor de deur. We stappen uit en zoeken de voordeur. Zo’n typisch oude Franse auberge, gebouwd met prachtige oude stenen en al jaren geen likje verf meer gezien. De eigenaar past precies in het plaatje. Een enigszins norse man die hier zijn jaren slijt. ‘Bonjour, les journalists?’ Oui oui, dat zijn wij. We mogen ons installeren in de kamer of nog even in de eetruimte zitten. De eetruimte, waar varkenskoppen en antieke accessoires aan de muur bungelen.

Leven zonder internet in Frankrijk: c’est la vie

De kamers zijn eenvoudig, ze passen in het plaatje van de auberge. Wel met prachtig uitzicht over een weidse tuin trouwens. We kruipen nog even aan tafel in de eetruimte en krijgen een koud Frans biertje en regionale worstjes voorgeschoteld. Met onze laptops voor ons neus – nog even werken – zien we er ietwat vreemd uit in deze accommodatie waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. WiFi is er, maar werkt maar net wanneer het daar zin in heeft.

Vanaf 20.30 uur houdt het op: de rest van de tijd in deze auberge doen we het zonder internet. Normaalste zaak van de wereld volgens de eigenaar. Kan gebeuren, dat dat uitvalt. Maar wat geeft het? Dat wij journalisten zijn lijkt hem weinig te doen. La vie est trop belle om je druk te maken om iets onbenulligs als het internet. Ik geef hem uiteindelijk gelijk. Ik geef me over. Geniet van mijn Franse biertje, gevolgd door een likeurtje uit de streek. Dit is het leven. In gesprek met de eigenaren over hun leefwijze en over foie gras. Gewoon, daarom. Ik geniet, intens. Ook al is het weer even wennen deze leefstijl aan te nemen. C’est la vie.

A bientôt!