Langs glooiende heuvels en zo nu en dan door piepkleine dorpen rijden we op een bewuste zaterdagochtend richting de dorpjes van de Armagnac-streek. We: Sacha en ik. De Nederlandse dame die jaren geleden in Les Landes kwam wonen, nadat ze impulsief alles achter zich liet in hartje Amsterdam om op een Franse boerderij een nieuw avontuur aan te gaan.
Ik geniet van haar verhalen. Bewonder haar lef om dit te doen. Alles pakken, naar Les Landes vertrekken, zonder einddatum. En maar zien hoe het gaat. En dat ging goed. Ze ontmoette Pierre met wie ze nu nog altijd samen is. Terwijl we over verlaten wegen rijden, vertelt ze me alles. Mijn verhaal lijkt in het niets te vallen, maar daar denkt zij anders over. Sacha bewondert juist mijn verhalen en zo praten we eindeloos, op weg naar het Fête d’Armagnac. Over het leven, over Frankrijk.
In Labastide d’Armagnac trap Sacha op haar rem: hier is het te doen dit weekend. Het Fête d’Armagnac. Het jaarlijkse oogstfeest van de Armagnac-streek in de regio Les Landes. Voor wie Armagnac als een vreemd begrip klinkt: het is een alcoholische drank (40%) die lijkt op Cognac, maar op een andere manier bereid wordt. Armagnac wordt slecht één keer gedestilleerd, voor Cognac geldt dat dat twee maal gedaan wordt.
Terug in de tijd met Franse baretten, kaas en Armagnac
Wanneer ik voet zet op het pleintje van Labastide d’Armagnac word ik verrast en lijkt het heel even of ik terug de tijd in vlieg. Oude huisjes omringen het plein, dat nu volstaat met kraampjes waarachter Fransmannen met baret staan. Overal vloeit de wijn en ook de andere lekkernijen zijn geen uitzondering. Kaas, veel kaas. Heel eerlijk gezegd was ik zelf nog niet bekend met de smaak van de likeur, dus dit feest is een mooie ontgroening voor me.
Van een ware ontgroening is niets gelogen: overal om me heen zie ik Armagnac. Flessen, maar ook grote ketels. Ketels waarin de likeur live gebrouwen wordt. Opgewarmd, als een soort gluhwine. Maar dan dus gluhlikeur. Ik kijk mijn ogen uit terwijl ik mijn smaakpapillen aan het werk zet. Althans, dat doet Sacha voor me. Bij de ene kraam kent ze die, bij de andere kraam die. Van kraam naar kraam en van Armagnac naar Armagnac. Wat een fijne sfeer, wat een lieve mensen om me heen. Na veel eten, veel kletsen en vooral veel verschillende Armagnacjes begrijp je: mijn tekst is op. Ook bij een schrijver vinden woorden na genoeg alcohol hun weg niet meer. Maar hee: wat was het mooi, wat was het gezellig. Sacha, bedankt!
Psst: kom dit culinaire hoogtepunt van Les Landes ook eens meemaken, eind oktober!
Ik val in herhaling, maar kind, ik houuuu van je verhalen.