Terwijl ik de stad Chamonix binnenrijd, begint mijn taxichauffeur druk te gebaren. “Ici!” roept hij. De Aiguille di Midi, daar doelt de beste man op. Een bergtop van 3.842 meter in de Franse Alpen, nabij de Mont Blanc. Ik kijk. Eerst rechts van de weg, waar de kabelbaan vertrekt naar deze top. Daarna links, waar ik de gondels naar grote hoogte zie vertrekken.
Dat ik de Aiguille du Midi op wil, daar twijfel ik al niet meer aan. Het moet iets bijzonders zijn: een plek op 3.777 meter hoogte, waar je als reiziger zonder enige moeite kunt komen. Of nou ja, het enige wat de reiziger hoeft te doen, is een kaartje kopen voor de kabelbaan. De hoogste kabelbaan van Europa, even voor de goede orde. Want hoog, dat is het. Dat zag ik al meteen vanuit mijn raampje in de auto.
De ochtend waarop ik besluit naar de Aiguille du Midi te gaan, voel ik me dan ook enigszins gespannen. 3.777 meter is niet de minste hoogte, laten we het daar alsjeblieft over eens zijn. Bij de kassa koop ik mijn kaartje voor de kabelbaan. Ik sluit aan in de rij, want de enige ben je op de Aiguille nooit. Helaas, wilde ik schrijven, maar of het nou zo prettig is om in je eentje op die top te staan betwijfel ik ook…
Met de lift naar 3777 meter hoogte…
Voor ik het goed en wel doorheb, arriveert de lift van boven naar beneden. Ik stap in, samen met nog zo’n twintig andere mensen, en de grote deuren sluiten. De kabelbaan doet zijn werk, hij stijgt snel. We razen over de bergen nabij Chamonix en al na een paar seconden hebben we prachtig uitzicht over de stad die vooral bekend is vanwege de Mont Blanc. Op 2.317 meter hoogte stappen we de lift weer uit. De Plan d’Aiguille vormt een tussenstop in de rit naar de Aiguille du Midi. Men kan hier uitstappen, wat drinken in een restaurantje en eventueel mooie wandelingen maken op iets minder extreme hoogte dan de Aiguille du Midi. Of men kan ervoor kiezen verder te gaan naar de top. Ik kies voor het laatste en besluit op de terugweg die pitstop te maken. Eerste het echte werk…
Zo gezegd, zo gedaan. De kabelbaan raast verder. Een stuk langzamer dan voorheen overigens. Zonder ondersteuning van pilaren klimt de lift het laatste stuk omhoog. We schommelen en de meters voordat we ons station bereiken lijkt de lift stil te vallen. Ik huiver. Het is hier écht hoog en daarmee ook een stuk kouder dan op de Plan d’Aiguille. Van stilvallen lijkt overigens geen sprake, de medewerkers van de lift raken niet in paniek. Het zal zo horen, fluister ik mezelf toe. Een paar minuten achtereen sta ik met kippenvel op mijn armen in de lift. Of het nou van de kou komt of van de spanning, kan ik even niet plaatsen.
Hoe dan ook, ik ben blij wanneer de lift stopt en zijn deuren opent. Eindelijk, vaste grond onder mijn voeten! Snel trek ik mijn trui aan, de gure wind doet me rillen. De Aiguille du Midi is iets bijzonders. Het feit dat je zo snel, zo gemakkelijk op zo’n grote hoogte kunt komen… Het geeft een minder voldaan gevoel dan wanneer je een top beklimt, zoals ik in de Mercantour deed, maar ergens is het ook wel prettig dat het zo weinig inspanning kost om dit te mogen ervaren.
Wandelen naar de Mont Blanc: hoe kun je?
Ik kijk om me heen. Laat de wind langs mijn gezicht razen. Ik voel me bevoorrecht hier te staan. Zo hoog, zo mooi. Zo nu en dan zie ik witte vlakken van de Mont Blanc, maar het wolkendek doet de berg steeds weer verstoppen. Enkele meters verderop loop ik een tunneltje in. Nieuwsgierig laat ik mijn blik verder glijden en dan ineens zie ik ze: de alpinisten. Wandelaars die de Mont Blanc beklimmen vanaf de Aiguille du Midi. Hier vertrekken ze, over smalle sneeuwriggeltjes, met touwen en sneeuwschoenen. Ik ril. Hoe kun je dit doen, vraag ik me stilzwijgend af. Hoe kun je niet bang zijn op deze hoogte, in deze situatie? Ik kijk toe hoe ze een voor een vertrekken vanaf de plek waar ik sta. “Bonne chance!” roep ik nog. Begrijpen zal ik het nooit, maar respect is wat heerst. Zelf neem ik maar gewoon de kabelbaan.
Wie, wat, waar?
In de stad Chamonix stap je op de lift, die je in ongeveer 15 minuten naar de top brengt. Ritjes zijn zowel in de zomer als in de winter mogelijk. Een enkeltje voor volwassenen kost 48,50 (je kunt eventueel vanaf de Plan d’Aiguille via een wandeling van 2,5 uur naar de trein Montenvers Mer de Glace wandelen en de trein terug naar beneden nemen), een retourtje kost je 58,50. Voor meer informatie kun je kijken op de website van Chamonix.
Wij zijn deze zomer ook in Chamonix geweest. Maar er stond een dermate lange rij voor de kabelbaan dat wij niet zijn gegaan. Zijn met het treintje naar Mer de Glace geweest in plaats van naar de Mont Blanc kijken. Erg jammer, maar het alternatief was ook leuk. Nooit geweten dat het er was, maar na overleg met de Toeristeninformatie zijn we dat gaan doen. Een leuk alternatief.
Oui oui, dat treintje is zeker ook de moeite waard! Leuk dat jullie die genomen hebben!