Een winterse roadtrip door de Provence in vier dagen

Zeven uur ’s ochtends. Ik kruip mijn bed uit en staar naar buiten. Over dakpannen, naar eeuwenoude huisjes en een kerk. Wakker worden middenin een Provençaals dorpje is zo gek nog niet. Ik prijs mezelf om mijn geniale plannen. Een roadtrip door de Provence; goed bedacht, Rosanne.

Enkele ochtenden eerder stap ik op het vliegtuig richting Marseille. Op de planning? Een roadtrip door de Provence. Vier dagen per huurauto langs de mooiste plekjes. Aan de kust, in de Luberon, door dorpjes en steden als Aix-en-Provence… Wat het precies wordt weten we eigenlijk nog niet. Dat is de charme van deze reis: maar zien waar we belanden en doen waar we op dat moment zin in hebben. Slechts een ding staat vast: na de landing in Marseille wil ik terug naar de Calanques, waar ik tweeënhalf jaar eerder mijn hart aan verloor.

 

Stop 1: de Calanques van Marseille

En zo geschiedde. Onze Fiat 500 rijdt keurig netjes de snelweg af, leidt ons in de richting van de universiteit Luminy, waarachter een prachtig natuurgebied schuilgaat. Een natuurgebied dat zich kenmerkt door bizarre rotsen die loodrecht uit zee komen. De Calanques om precies te zijn, een van de tien nationale parken van Frankrijk. Tweeënhalf jaar eerder liep ik hier een tocht van 18 kilometer. Lang, zwaar, maar niet vaker liep ik in zo’n mooie omgeving. Dit keer gaat het om een kortstondige ontmoeting. Gewoon even kijken, voelen, ervaren wat ik toen zag. Wat me toen zo gelukkig maakte. Op de parking nabij de Calanques de Sugiton parkeren we onze huurauto. Vanaf hier lopen we in een ruim uur naar zee. Naar die o zo mooie zee. Die zich hier van zijn beste kant laat zien. Helderblauw water, afgewisseld door donkerblauw en prachtig groene bomen. Onze voeten verplaatsen zich van kiezelpaadjes naar zandpaden naar ruige rotsen. Eenmaal op de punt van de Calanques de Sugiton geniet ik van het weidse zicht op het blauw voor me. De horizon lonkt. Verder is er, op een paar andere wandelaars, niets. Stilte heerst, de zon glinstert op de zee.

Terug bij onze huurauto staat de volgende bestemming op de planning: Domaine & Cie. Onze accommodatie voor vanavond, net buiten Aix-en-Provence gelegen. Een schitterend oud pand heet ons welkom, gevolgd door de allervriendelijkste eigenaresse. Enthousiast vraagt ze naar onze belevenissen tot nu toe en overhandigt trots de sleutel van onze kamer voor deze nacht. Een kamer die rust uitstraalt en uitzicht biedt op het landgoed van Domaine & Cie. Hoewel het in november ook hier al op tijd donker is, staar ik nog even uit mijn raam. Om vervolgens voldaan mijn ogen te sluiten. Bonne nuit…

 

Etappe 2: Bonnieux, Rustrel, Apt

Opstaan met de wetenschap dat er een Frans ontbijt op me wacht, is zo moeilijk helemaal niet. Un café, een croissant, zelfgemaakte confiture en een pain au chocolat later verlaten we het aangename Domaine & Cie. We besluiten naar het dorpje Bonnieux te rijden, dat aan het begin van het natuurpark de Luberon ligt. De Luberon, het gebied dat zich kenmerkt door de liefste dorpjes van de Provence. Lourmarin, Lacoste, Roussillon, Gordes… En nog zoveel anderen. Waaronder dus Bonnieux. De naam alleen al maakt dat ik vrolijk de auto in stap. Al snel passeren we goud gekleurde wijngaarden. Een bordje ‘Chateaux du vin’ maakt me nieuwsgierig en ik zet mijn knipperlicht uit naar rechts. Over een onverhard pad leid ik de Fiat naar bestemming onbekend. Ineens doemt er een veld met eindeloos veel wijngaarden op. Ik zet de auto stil en stap uit. Een frisse wind raast langs mijn oren. Niet erg, want wat een pracht. Ik geniet. Later blijkt dat dit chateau slechts een van de velen is op de route naar Bonnieux, ook wel de Route des Vins genoemd.

Na wat slingerweggetjes doemt ineens Bonnieux voor ons op. Een prachtig, klein dorpje met Provençaalse charme en een schitterend uitzicht op weidse velden, met in de verte de Mont Ventoux. We slenteren door de smalle straatjes en ploffen neer in een cafeetje voor een warme kop koffie. De Provence in november is heerlijk aangenaam van temperatuur; toch kan het ’s ochtends nog aardig koel zijn.

Na een aangename kop koffie slenteren we terug naar ons Fiatje, waaraan we inmiddels al gehecht zijn geraakt. Lief, klein, en jawel, hartstikke Italiaans natuurlijk. Geeft niet, ik ben al lang blij dat ik deze afstanden niet in een 2CV hoef af te leggen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar uit eerdere ervaringen heb ik geleerd dat dat toch een stuk minder comfortabel rijdt… We stappen in en vervolgen onze reis langs wijngaarden en over landweggetjes in de richting van Apt en het naastgelegen dorpje Rustrel.

Rustrel staat zo goed als synoniem voor de Colorado Provençal. Een bijzonder natuurfenomeen in de Luberon, bestaande uit oude, rode okergroeven. Het moet iets magisch zijn. Al snel nadat we onze auto geparkeerd hebben en de eerste stappen van de rondwandeling door het gebied zetten, zien we de grond onder ons veranderen. Van lichtbruin, zoals we dat gewend zijn, naar donkerrood. Op het kaartje dat ik in handen heb, staat het woord ‘Sahara’ geschreven. Na enkele minuten snap ik wat er bedoeld wordt: een gigantische vlakte met rood-bruin zand en schitterende rode rotsen doemt voor ons op. Minutenlang kan ik niets anders dan staren en in me op nemen wat ik zie. Ja, wat zie ik eigenlijk? Het is zo bijzonder dat het bijna niet in woorden uit te drukken is. Machtig mooi, gek en rustgevend tegelijk. Nog een klein uur lopen we door de natuur van de Colorada Provençal, om onze dag te eindigen in het stadje Apt, waar we een overnachtingsplek zoeken. Heerlijk, zo’n reis zonder concrete plannen!

 

Etappe 3: Saint-Saturnin-les-Apt, Roussillon, Gordes, Oppede-le-Vieux

Wakker worden door de zon op je gezicht; in de Provence kan het in november. Fijn! Terwijl ik mijn bed uit kruip in Apt, verheug ik me alweer op het ontbijt. Een pain au chocolat met Franse koffie en een verse jus. Ditmaal geen ontbijt bij de accommodatie, maar we besluiten dit te doen op onze eerstvolgende locatie. Dat wordt het dorpje Saint-Saturnin-les-Apt. Een klein dorpje dat toeristen niet lijken te vinden. Doodse stilte is wat heerst. Enkele Franse opaatjes lopen op straat, maar dat is het dan ook. Gelukkig is de boulangerie gewoon geopend. De bakker glimlacht. Twee jonge dames in een dorpje dat nauwelijks visite krijgt; hij vindt het leuk. Wij ook. Met een vrolijk ‘Au revoir!’ verlaten we zijn winkeltje en ploffen neer op een bankje op het pleintje van Saint-Saturnin-les-Apt. Met de zon op ons gezicht ontbijt we.

Na ons ontbijt zetten we in het dorp een klim in naar het eeuwenoude fort van Saint-Saturnin-les-Apt. Geschiedenis is hier nog heel erg voelbaar. Resten van het fort zijn nu muren van woningen. De combinatie met het geluid van de stilte is indrukwekkend te noemen.

Terug bij ons geliefde Fiatje besluiten we verder te rijden. Een bordje ‘Roussillon’ ziet er uitnodigend uit en we besluiten het te volgen. Een goede keuze, zo blijkt al snel. Roussillon is een van Frankrijks mooiste dorpen. Dat niet alleen, het heeft net als Rustrel bijzondere natuur om zich heen liggen. Wederom rode okergroeven, maar toch anders dan hoe we het gisteren zagen. Iets kleiner, donkerder, maar even goed prachtig. Een wandeling van drie kwartier leidt ons door dit wederom vreemde stukje natuur.

Na ons bezoek aan Roussillon zijn we nog lang niet uitgekeken op die lieflijke dorpen van de Luberon. Gordes moet al net zo mooi zijn als Roussillon en dus volgen we de borden. Het klopt. Al van ver zien we Gordes opdoemen en hoe dichterbij we komen, hoe idyllischer het wordt. Vooral vanaf de zijlijn oogt het prachtig. In het dorp zelf is tijdens ons bezoek niet erg veel leven, maar misschien is zondagmiddag dan ook niet het ideale tijdstip om Gordes te bezoeken. Zeker niet in november. We eten een hapje in het lieflijke restaurantje Le Jardin en vervolgen onze reis.

Voor vanavond is er een accommodatie geboekt in het dorp Oppède-le-Vieux. Op weg hiernaartoe toeren we gewoon een beetje rond en volgen we de borden die we leuk vinden. Wanneer Oppède op een van de borden verschijnt, weten we dat we in de goede richting zitten. De bergen om ons heen veranderen, lijkt dichterbij te komen. Het landschap wordt ruiger en de schemering begint in te zetten wanneer we ‘ons’ dorpje zoeken. Oppède-le-Vieux, staat er. Yes. Langzaam rijden we de hoogte in, en ineens is het daar: een lieflijke klein dorpje met een oud plein, een oude kerk en veel oude huisjes. Ons verblijf La Buissoniere ligt te midden van het dorp, op het oude dorpsplein. De dame des huizes, die de b&b pas dit jaar opende, verwelkomt ons enthousiast en wil niets liever dan vertellen over ‘haar’ dorp en ‘haar’ regio. Ze leidt ons rond door het pand dat ooit een oude meisjesschool was en laat onze kamer zien; een sfeervolle ruimte met een prachtig groot bed. Moe maar voldaan besluiten we nog even een ronde door het dorp te lopen. Om vervolgens wederom voldaan in slaap te vallen. Bonne nuit…

 

Etappe 4: Oppède-le-Vieux, Cadenet, Aix-en-Provence, Vauvenargues

Ook in Oppède-le-Vieux word ik uitgerust en zeer voldaan wakker. Enthousiast schuif ik de gordijnen opzij. Mijn zicht wordt gevuld met prachtig zonlicht dat valt over oude Franse daken. Wakker worden in een Provençaals dorpje is zo slecht nog niet. We schuiven aan aan de ontbijttafel en maken kennis met een paar weken oude kitten. Zorgeloos als deze kitten, zo voel ik me hier ook even. Onze vierde en laatste reisdag in de Provence beginnen we met een wandeling om en rondom Oppède-le-Vieux, om vervolgens de auto te pakken in de richting van Aix-en-Provence, niet wetende wat we onderweg nog tegenkomen. De eerstvolgende borden in de richting van Aix slaan we over, in de snelweg hebben we weinig trek. Laat ons maar toeren over landweggetjes door de Provence, zo lang als mogelijk.

Onze wil wordt werkelijkheid. De mooiste landschappen doemen op terwijl wij binnendoor onze weg naar Aix-en-Provence proberen te vinden. Bergen worden groter, gele bladeren krijgen een plek in ons vizier en de liefste dorpjes doemen ineens weer op. Mérindol, Cadenet… Allemaal even mooi. Met Cadenet in ons vizier besluiten we even een pitstop te maken. Niet wetende dat een Provencaalse markt zojuist wordt opgeruimd. Met moeite lukt het ons de weg door het dorp te vinden, wat kraampjes omzeilend. En dan ineens staat ie daar zo mooi. Ons Fiatje, wat zonnestralen op hem, gekleurde huisjes om hem heen. Mooi. Een wandeling door Cadenet geeft ons alweer nieuwe energie, die eigenlijk nog lang niet op was. Een goede basis om het laatste stuk naar Aix-en-Provence af te leggen.

Vlak voor Aix lijkt het leven zoals wij gewend zijn zich te herpakken. Een stukje snelweg, drukte… Het is weer even wennen na drie dagen niets dan landweggetjes en dorpjes te hebben gezien. Eenmaal in Aix voel ik me herboren. Alsof ik er nooit ben weggeweest. Zes weken woonde ik hier in een gastgezin, tweeënhalf jaar geleden, en niet eerder was ik terug. Het voelt als thuiskomen. Het voelt goed. We ploffen neer op een terras, ik bestel een koude Orangina en laat de zonnestralen op mijn huid vallen. Dit is het dan. Het Provençaalse leven.

Na wat slenteren door smalle straten van Aix-en-Provence besluiten we onze reis in Vauvenargues. Het dorp aan de voet van de berg Sainte-Victoire. Het dorp van Pablo Picasso en Cézanne. Het dorp dat misschien wel de eerste prijs voor zijn ligging krijgt. Beter had deze reis niet kunnen eindigen. Dit keer kruip ik niet voldaan mijn Franse bed in, maar het vliegtuig. Tijd om huiswaarts te keren…

Met dank aan Sunny Cars voor onze memorabele huurauto!

A bientôt!