Talencursussen heb je in alle soorten en maten; een weekje Italië, een maandje Engeland… Ik kies ervoor om helemaal ondergedompeld te worden; twee hele maanden word ik onderdeel van een Frans gastgezin.

Gastblog door Fleur Betgem

En ik kan je vertellen: het is spannend als je daadwerkelijk de cursus boekt. Maar het is nog spannender als je weet dat je tas klaar staat en je er helemaal klaar voor bent. Nog sterker: het is het allerspannendst als je met diezelfde tas op je rug met een bibberende vinger de deurbel indrukt bij nummer 9, wetende dat dit je huis is voor de komende twee maanden. Dat is eng.

Want… Wat als je je niet welkom voelt? Wat als het huis vies is? En, misschien wel ramp nummer 1, wat als mijn gastouders niet kunnen koken?!

Langzaam beklim ik de grote wenteltrap en staat er in de ouderwetse deurpost een klein vriendelijk vrouwtje op mij te wachten, Joelle. Ze start al ratelend in het Frans en ik kan eruit opmaken dat ze blij is dat ik er ben en of ik een goede reis heb gehad. Ik volg haar naar mijn kamer, alles schoon en fris. Een verse bos bloemen staat op het bureau op mij te wachten. “Mignon non? Pour souhaiter la bienvenue!” Bienvenue? Oja, welkom! Met mijn woordenschat van de middelbare school uit een ver verleden begrijp ik nog net wat ze bedoelt. Mijn tas wordt in een hoekje gezet en ik wordt gedirigeerd naar de keukentafel waar een pot thee en koekjes op mij staan te wachten.

Joelle begint te vertellen over haar kinderen – twee uit het huis, een nog op de middelbare school – en haar man die veel naar het buitenland moet voor werk. Zelf is ze lerares en maakt ze mij al snel duidelijk dat er geen Engels in dit huis zal worden gesproken, ik ben hier immers om Frans te leren. Ingespannen om geen woord te missen luister ik naar haar en knik met volle overtuiging op haar laatste opmerking. Het verstaan gaat prima, het terug praten is haast nihil. Het is duidelijk dat mijn Franse host dit ziet als een uitdaging.

Ze vraagt naar mijn voorkeur voor het ontbijt, want ze weet dat de Nederlanders ‘toujours sandwiches’ eten. Haperend vertel ik dat ik gek ben op baguette met marmelade of gezouten boter, net zoals zij. Tevreden knikt ze, staat op en wijst naar mijn jas. Tijd om naar buiten te gaan.

Hobbelend door Lyon wijst ze mij de beste bakkerijtjes, de kleine fromageries en lopen we naar haar favoriete chocolatier. En zo heb ik de rest van mijn twee maanden grotendeels gespendeerd. Wat een geluk, wat een mazzel, ik mag in mijn handjes knijpen!

Elke avond aan de keukentafel vraagt Joelle getrouw wat ik geleerd heb op school en wat ik morgen ga leren. Zo nu en dan staan we samen in de keuken en tijdens het koken leer ik alle woorden van ‘la cuisine’. Ik word meegenomen naar het grote familiefeest in een oud landhuis met 30 oma’s, opa’s, nichtjes, neefjes, oom’s en tantes. Mijn wangen zijn beurs van de kussen en de knijpjes in mijn hand. Ook moet ik elke zelfgemaakte paté, terrine, salade, taart of cake proeven. Inmiddels spreek ik al wat meer dan tien zinnen Frans en vertel ik de hele dag enthousiast dat ik uit Nederland kom en heel graag Frans wil leren en waarom. Uiteraard alleen dat stukje tekst. In herhaling. Maar trots!

Ik ga steeds vaker mee naar de oma, de moeder van mijn host, die aan de rand van Lyon woont in een prachtig herenhuis met een mega tuin. Zo eentje uit de film. Oma is gek op tuinieren en vindt het geweldig dat ik Bloem heet (Fleur, dus). Zo struinen we met zijn drietjes door haar tuin, onderhouden we de boel een beetje en val ik in slaap in het zonnetje.

Ondertussen heeft mijn Franse host een nieuwe uitdaging gevonden. Ik klets al lekker mee en vertel over mijn voorliefde van kaas. Ik vertel haar dat in Nederland eigenlijk alleen maar kaasjes op tafel komen als er een feestje is. En dan brie. En soms camembert. Als deze niet te hard stinkt.
Daar gaan we weer, ze wijst naar mijn jas. Tijd om naar de markt te gaan.
Zij maakte er een sport van om mij zoveel mogelijk kaasjes te laten proeven, waar deze vandaan komen, hoe ze gerijpt worden en van welk soort melk deze is gemaakt.

Mijn kleine kamertje (met Frans balkonnetje!) is absoluut mijn territorium, toch blijft er elke week een verse bos bloemen verschijnen op mijn bureau of op mijn kast. Ik heb genoeg vrije tijd om met mijn vrienden van school de hort op te gaan en elke keer weer komt Joelle met een leuk adresje waar ik met ze naartoe kan gaan om te dansen, eten of te relaxen.

De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik mijn laatste week van twee volle maanden. Joelle en haar man nemen mij mee uit eten naar een chique restaurant om mijn certificaat voor Frans te vieren en om van onze laatste avond samen te genieten. Ik krijg een boek van ze cadeau, over Lyon, met een inscriptie. Of ik ze alsjeblieft niet wilden vergeten, ze hebben de tijd met mij gewaardeerd.

Twee maanden voor de cursus had ik niet kunnen dromen dat ik mij in een onbekend huis zo thuis zou kunnen voelen. Of in een onbekende stad zo op mijn gemak. En dat komt absoluut grotendeels door de gastvrijheid van mijn gastgezin.

Ik heb zoveel mooie dingen meegemaakt in Lyon, met vrienden, op school, in mijn eentje op pad of familie die op bezoek kwam. En deze mooie dingen waren voor de helft nog niet zo mooi geweest als ik mij niet zo welkom had gevoeld door Joelle. Merci, Joelle!

A bientôt!