Arromanches-les-Bains: stad van werkelijkheid

Het woeste, vastberaden stemgeluid van Hitler bereikt mijn gehoor. Een rilling kan ik niet tegenhouden. Daar bovenop die Eiffeltoren staat hij te pronken. Het begin van vele verwoestingen in Normandië. Kippenvel op beide armen…

Wie Normandië zegt, zegt invasiestranden. En dat is natuurlijk niet zomaar zo. Deze zogenoemde invasiestranden, vanaf het stadje Arromanches-les-Bain, doen herinneren aan de laatste periode van de Tweede Wereldoorlog. Een periode waarin veel gevochten werd. Een periode waarin de Duitsers dit stukje Noord-Frankrijk compleet verwoestten. Via de stranden van Normandië hoopten zij richting Parijs te kunnen trekken, om de hoofdstad terug te nemen. En dat is waar de 360° film – met negen schermen om je heen – in Arromanches-les-Bains mee begint.

Harde feiten op het netvlies

Deze film neemt je aan de hand van archiefbeelden mee naar toen. Naar de legers, naar de jongens die amper 20 jaar oud waren en moesten vechten. Jongens die geen keus hadden, bebloede mannen. Bommen, verwoestingen. Ik zie de hoofdstraat van Arromanches-les-Bains waarin ik net liep nu op het doek, maar dan compleet onder puin. Bizarre omstandigheden, mijn hoofd maakt overuren en ik weet: dit is precies hoe het was. Hier is niets van verzonnen.

Arromanches-les-Bains is misschien wel de belangrijkste stad langs de invasiestranden van Normandië. Of nouja, belangrijkste… De stad met de meeste herinneringen, zo kun je het noemen. Hier zijn nog zoveel elementen uit de oorlog zichtbaar, dat het voor een latere generatie – die de oorlog zelf nooit heeft meegemaakt – toch steeds echter en daarmee ook enger wordt. Zo zijn er nog delen van de zogeheten Mulberryhaven zichtbaar in de kust van Arromanches. Deze haven werd gebouwd door de geallieerden en was nodig om hen te blijven bevoorraden en materieel aan land te kunnen brengen. Indrukwekkende resten, in deze – ondanks alles – prachtige baai.

En route…

Arromanches is slechts één bestemming in dit gebied waar de vele herinneringen aan WO II zichtbaar zijn. De 360° film heeft me wakker geschud, met beide benen op de grond gezet. Het liet me zien hoeveel er kapot is gemaakt en dat doet me pijn. Deze dag vervolgen we onze route naar de begraafplaatsen van de Amerikaanse en Duitse soldaten en naar Le Point du Hoc, waar de aarde nog steeds bezaaid is met diepe kraters. Later meer…