Ineens is ‘ie daar. Als een van mooiste die ik vandaag zag. Alsof hij naar me glimlacht. Alsof hij me lachend aankijkt. ‘Kom maar, meisje’. En dus ga ik. Eropaf. Ik geniet. Intens. Wat een mooierd. Wat een knap staaltje werk natuur. De Col du Galibier is als een machtige man in het Alpengebergte.
We rijden. In de auto, dat wel. En worden ingehaald door fietsers. Zij hebben hier meer macht dan automobilisten. Respect wordt voor deze mensen afgedwongen, en dat is mooi om te zien. Wie de Calibier beklimt, verdient een beloning. Een gouden plak, een bos bloemen, een kus. 2.645 meter. Ik schrijf het op alsof het niks is. Maar het is alles. Het is een machtige man van de Alpen.
Ook wie de berg niet per fiets beklimt mag trots zijn op zichzelf. Niet omdat de berg oprijden per auto nu zo knap is, maar omdat de keuze is gemaakt hier naartoe te komen. Dan heb je smaak, want het is me wat. 2.645 meter, omringd door andere bergtoppen – zijn zusjes? zijn kinderen? – en natuurschoon. Wat je ook doet op de Col du Galibier, beloof me: geniet van deze intense man.
Lunch met zich op de Galibier
Zoveel indruk maakt hongerig. Plof neer op het vrolijke terras van La Poutre, dat doet denken alsof je met nieuwe vrienden in je eigen tuin zit. Maar dan met zicht op de Galibier. Of het eten smaakt? Dat doet er al bijna niet meer toe. Maar ja: het is heerlijk hier. De gastvrije eigenaars serveren lokale gerechten gecombineerd met het beste wat daarbij hoort. Hammen uit de Alpen, pomme de terres met Alpenkaas… Het leven is goed aan de voet van de Galibier.
Weet je wat ik altijd zo bijzonder vind hoe je hier in de zomer kunt rijden en hoe mooi het dan is en dan te weten dat het grootste deel van het jaar het gewoon koud en sneeuw is.