Gastblogster Fleur Betgem is francofiel in hart en nieren. Haar oma is hier mede ‘schuldig’ aan. Hoe en wat legt ze je vandaag uit…
“Mijn hele familie is praktisch francofiel. Zowel mijn moederskant als mijn vaderskant van de familie spreekt een aardig woordje Frans. Al van kinds af aan eten we als we sauccison en camembert en weten we haarfijn de beste boulangeries uit te kiezen.
Van mijn vaderskant is de Franse cultuur en liefde voor de taal met de paplepel ingegoten. Ik ben elke zomer en herfst opgegroeid in het huisje van mijn opa, vlakbij Sarlat in de Dordogne. Hand in hand liepen mijn zusje en ik over de markt onder de kwetterende madamekes door, peuzelend aan een stokbrood en keken onze ogen uit naar de gigantische zwijnen kop die trots wordt tentoon gesteld door de jager.
10 jaar later kwam mijn eerste vriendje in beeld, een heerlijke Hollandse kaaskop. Binnen no time eet ook deze mooie jongen confit de canard en zegt hij netjes bonjour tegen onze buren wanneer we weer in het mooie zuiden van la douce France zijn.
Een brief van oma, op de deurmat in Lyon…
Weer 5 jaar later, inmiddels met mijn diploma op zak, neem ik een sprong in het diepe. Ik ga naar Lyon om eindelijk mijn Franse woordenschat eens goed bij te spijkeren. Met mijn backpack arriveer ik voor de deur van mijn gastgezin. Op de deurmat ligt een brief. Van mijn oma.
Ik open de brief van mijn oma en er vallen twee zwart-witfoto’s uit de envelop. Een foto van een kasteel en een foto van mijn omaatje met haar vriendinnen op de stoep van datzelfde kasteel. Zonder dat ik het voor vertrek wist, heb ik precies de voetsporen van mijn oma gevolgd.
Ze schrijft me: “Il resemble parfois une répétition de ma famile. Ma grand mere, une fille dans une famille de 6 fils a été envoyé dans une lycée Français.” Ofwel: “Dit lijkt op een herhaling in mijn familie. Mijn grootmoeder, het enige meisje in een gezin van 6 jongens, werd naar een Franse meisjesschool gestuurd.
“Ma mère parlait bien Français, ce que je peux me souviens. J’étais jeune, elle a lu des livres Français a moi. J’ai été heureux, je veux tellement étudier Français. Malheuresement ma mère est moru quand j’avais 17 ans.”
Ze vertelt me in de brief dat haar moeder daardoor zo goed Frans spreekt en sinds ze klein was las haar moeder Franse boeken aan haar voor. Haar moeder – mijn overgrootmoeder – overlijd wanneer mijn oma 17 jaar is. Hierna heeft ze haar diploma voor de MULO gehaald en sticht ze al snel een gezin, waarin ze mijn eigen moeder en tante haar voorliefde voor de Franse taal leert.
Op haar 47e doet mijn oma wat ik haar 30 jaar later zal nadoen. Ze schrijft zich in bij Alliance
Française en reist met haar Franse klasje af naar Parijs, naar het kasteel op de foto. “Tous les souvenirs sont de moi. J´espère que vous avez un bonnes temps la. L’amour, la grand maman.” Ofwel: “Dit zijn mijn herinneringen en ik hoop dat jij een mooie tijd daar gaat beleven. Veel liefs, van je oma.”
Mijn lieve ‘Franse’ omaatje, bij deze een ode aan jou.
Omdat je mij bewust en onbewust hebt geïnspireerd om de mooiste taal van de wereld te gaan leren. Daarnaast heb je een van mijn mooiste periodes in mijn leven bezorgd door jouw verhalen en herinneringen in de familielijn te laten blijven.
L’amour, la petite fille.