Het leek er afgelopen week misschien even op dat ik van de radar verdwenen was. Geen internet, geen updates. Zo voelde het ook. Een huttentocht lopen in de Mercantour maakt dat je je écht even van de wereld af voelt. Ik ben er nog niet over uit of dat nu fijn is of niet.
Na vijf dagen slapen in hutten, niets dan natuur, bergen, gemzen en marmotten om me heen en geen behoefte aan eten (hallo hoogte), voelt het bijna als een cultuurshock weer in het normale leven terug te zijn. Ik zoek naar woorden die deze bizarre reis omschrijven, maar ik vind ze niet. Nog niet. Ik probeer het wel.
De huttentocht die ik liep in de Mercantour was er een met twee kanten. Prachtig en hels zijn contrasten die tijdens deze reis synoniemen worden. De bergpassen die we overstaken waren soms vreselijk. Op extreem steile bergkliffen met de afgrond vlak langs me, klim ik zo nu en dan met knikkende knieën van rots naar rots. De automatische piloot wordt regelmatig in mij geactiveerd, terwijl ik eigenlijk bewust wil genieten. Dat lukt niet altijd, de angst overheerst nu eenmaal. Maar ik moet door, naar de volgende hut. Op vlakke stukken lijkt die angst a la moment vergeten en lijkt de wereld sprookjesachtig mooi. De contrasten tussen angst en geluk kunnen soms niet groter.
Ik ga het nog even allemaal laten bezinken. Daarna vertel ik jullie alles. Van dag tot dag. Van hut tot hut. En van angstige beklimmingen tot de mooiste vergezichten. Alles.
A bientôt.
<3!
<3
Zooo benieuwd naar de verhalen en de mooie kiekjes! <3
Volgt snel!
Jennifer was me voor, maar ook ik ben zo benieuwd naar de rest van je verhalen en foto’s. 🙂 Liefs!
Hihi, merci! Komen er heel snel aan 🙂
Ontzettend benieuwd naar je verhalen. Lijkt me een erg pittige tocht, maar je hebt ‘m gedaan, topper!
Ja, ik voel me ook zo trots! Veel verder gegaan dan mijn lichaam eigenlijk wilde. Maar so worth it, uiteindelijk. Thanks!
Heel gaaf Roos! En je mag trots op jezelf zijn, ik weet niet of ik het je zo na zou doen ;p Ben benieuwd naar je verhalen!