Vastbesloten zit ik achter mijn laptop. Ik ga een blog schrijven over wat er momenteel gebeurt in Frankrijk. Juist om te laten zien dat ze ons – journalisten, tekstschrijvers, bloggers – de monden niet snoeren. Ik ga schrijven over wat er gebeurt in mijn tweede thuisland.
En niet alleen in Frankrijk, maar overal. Op alle journalistieke redacties, ook in Nederland. En over wat er gebeurt in mijn hoofd. Want eerlijk waar: ik voel me onrustig en krijg nauwelijks iets fatsoenlijks op papier, terwijl tekst op papier zetten toch echt mijn werk is. Het enige wat er vandaag zo uitrolt, is dit blogje. Vreemd genoeg.
Misschien omdat alles me zo opstandig maakt. Ik weet het niet. Het enige wat ik kan denken is dat deze wereld zo bizar is. Vechten om religie. Wat doen we? Waarom? Het maakt me verdrietig. En opstandig. Als journaliste ben ik geshockeerd van de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Natuurlijk, iederéén is geschokt, maar het is toevallig ook nog mijn vakgebied. Ik kom zo vaak op redacties, waar hard gewerkt wordt, met de vrijheid om te kunnen schrijven. Mijn lief werkt op een nieuwsredactie van een krant. Kan hij dan maar beter stoppen? Moeten we dan maar allemaal ik een hoekje gaan zitten toekijken? Zwijgen? Non. Absoluut non.
Nooit zullen we zwijgen.
Normaal gesproken laat ik actualiteiten buiten bereik op Bonjour Frankrijk, omdat dat niet is wat ik wil uitstralen met deze blog. Bonjour Frankrijk is er om de schoonheid van Frankrijk te laten zien, aan de hand van mijn reiservaringen, verhalen en foto’s. Maar op dit moment voel ik het even niet. Ik heb geen zin om vandaag – vrijdagmiddag – vrolijke verhaaltjes te tikken. Mijn dag is grauw, ik refresh alle nieuwssites constant en de televisie staat aan. Hopende op, op wat eigenlijk? Toch wil ik deze treurige gedachten met jullie delen, omdat ik de massale steun van het Franse en Nederlandse volk voor journalisten en voor Charlie Hebdo óók een bepaalde schoonheid vind. Ik vind het allemachtig mooi, krachtig om te zien hoe we met z’n allen tegen het extremisme ingaan. Ons niet zomaar de les laten leren. Onze vrijheid nooit zomaar laten varen. Nooit zullen wij zwijgen, nooit.
Het is te vroeg om te zwijgen. Blijf praten, blijf vertellen wat je wil vertellen. Niemand kan dat van je afpakken. (Blog)collega’s, blijf alsjeblieft dicht bij jezelf. Meer woorden heb ik niet. Ze zijn op. Leve la liberté.
Bron cartoon: Godfrey Mwampembwa
Bron foto bovenaan: La Provence
… Ook ik heb er geen woorden voor. Ook ik word opstandig van dit soort nieuwsberichten. Ik kan mij helemaal mee laten zuigen in de nieuwsstroom. Maar het levert niets op. Geen vrede. Geen wapenstilstand. Geen stilte. Alleen verdriet. Ik vind het mooi hoe je dit onder woorden hebt kunnen brengen en helaas zelf ook ervaren dat de beste artikelen geschreven worden onder emotionele druk, of dat nu een positieve of negatieve emotie is. Ik strijd met je mee!
<3
Volgens mij maken wij precies hetzelfde door, lieve Rosanne. Het is allemaal ongelofelijk, ontzettend, K. Parijs voelt ook nog een beetje als een tweede stad voor me. Ik voel me verbonden ermee. Ik weet precies hoe je je voelt. Maar inderdaad. Dit is juist het moment om te spreken. Het maakt niet eens zoveel uit wat, áls je maar spreekt. Want daar gaat het hier om.
Inderdaad Milou, wat een K-situatie. Ik weet hoe Parijs voor jou voelt, dat maakt het allemaal nog net wat gevoeliger misschien. Je hebt helemaal gelijk: we blijven spreken. Nooit zal de stilte winnen. Knuffel!
Wat een mooi stuk. Ik heb er gewoon geen woorden voor… en het gaat maar door en door… vandaag weer een gijzeling, ik kan het gewoon niet bevatten. Spreek… altijd, ben nooit stil. Kippenvel.
Merci, Anouk. Ik kijk naar de televisie in de hoop dat het eindigt, maar het eindigt maar niet. Dat doet me zo’n verdriet. 🙁
Goed geschreven! Ook voor mij voelt Frankrijk als tweede thuisland en ben erg geraakt door de gebeurtenissen. Kan het niet bevatten…
Ook voor jou een knuffel!
Goed verwoord. Ik sta er ook zo in. Liever rechtop worden gedood dan op mijn knieën moeten leven vind ik een van de meest treffende uitspraken van een van de redacteuren van CH. Ben het daar helemaal mee eens,
Goed geschreven! Ik voel hetzelfde en ik heb ook dat ik denk ‘Jongens dit is mijn branche. Waar voor iedereen ruimte is om te schrijven, om ideeën, gevoelens en grappen op papier te mogen zetten.’ Kun je daar nu gewoon om vermoord worden, wat is dit voor bizarre toestand?!
Daarom ben ik ook niet zo een fan van dat extreme geloven, geloof veroorzaakt ruzie en oorlog.