Zomaar een piepklein stukje – 2,5 kilometer om precies te zijn – van het stadshart van Vence verwijderd, maar toch een bijzondere stilte kunnen ervaren. Dat is precies hoe het voelt om te gast te zijn bij chambres d’hotes La Colline de Vence, merk ik al na enkele minuten.
Julien, de charmante zoon, heet me welkom in ‘zijn’ paleis, wat toch eigenlijk eigendom is van zijn ouders. Vol trots showt hij me de woning, vervolgens de tuin – het zwembad niet te vergeten -, en misschien nog wel trotser zijn eigen motor. Waarmee hij dagelijks van huis naar de kuststrook bij Cannes heen en weer racet.
Slapen in een oude koeienstal
Met open mond loop ik rondjes. Van het zwembad, naar ‘mijn’ tuintje, naar de hoofdwoning en weer terug. Prachtig is het hier. Glamoureus, maar niet zoals men er in Cannes of Monaco mee te koop loopt. Bescheiden glamour, zo noem ik deze villa. Omgeven door knoflookbollen, palmbomen en een overload aan kleur. ‘Welkom, Rosanne’, verzucht ik in mezelf. Hier ga ik vier dagen vertoeven.
Julien legt me uit hoe dit sprookje ontstond. Zijn vader, een ware Fransman, leerde een Duitse dame kennen. Een dame met de droom om ooit naar de Franse Côte d’Azur te verhuizen. De liefde had algauw de overhand en tja, dan heb je veel voor je meisje over natuurlijk. Vanuit de Bourgogne, waar Julien nog geboren werd, werd er een plan opgezet. Woningen aan de Côte d’Azur zijn vreselijk prijzig, beaamt ook Julien, dus een lange zoektocht ging vooraf aan het vinden van deze plek. Deze plek, waar nu een prachtige villa staat, was eerst de plek van een vervallen boerderij. In mijn kamer stonden de koeien, verzekert Julien me. Dankjewel, hè.
Van die koeienstal en zijn resten is overigens niets meer te zien. Alles is zo opgeknapt, dat het lijkt of er nooit iets anders stond dan La Colline. Ik open mijn raam en kijk uit op een bijzondere rots. Le Col du Baou, die als een meester boven de rest van de berg uitsteekt. Bij het vallen van de avond kleurt het topje goudgeel. Ik geniet. Ik heb vanuit mijn kamer niet alleen zicht op deze col, maar tevens op de zee. Zonder dat ik het door heb sta ik minutenlang naar buiten te staren. Hoewel het afkoelt trek ik steeds mijn raam weer open. Alsof ik dan nog beter zie wat er daar buiten is. Om vervolgens te beseffen dat het toch wel fris is. En weer opnieuw.
Petit déjeuner met charme
Iedere ochtend om 9.00 uur schuif ik trouw aan de ontbijttafel aan en nog geen minuut later komt Julien vrolijk van de trap gehold. ‘Bonjour! Ça va?’ Of hij er even bij mag komen zitten, een kop koffie mee mag drinken. Natuurlijk, wie ben ik om te zeggen dat het niet zou mogen. Algauw wordt het ontbijt verplaatst naar de tuin, want de zon voelt hier zelfs in januari al warm op mijn huid. Heerlijk.
Julien kent deze regio maar al te goed. Hij werkt als makelaar voor zichzelf en rijdt met zijn motor van Cagnes-sur-Mer naar Cannes om vervolgens weer huiswaarts te keren. La Colline de Vence zou je thuisbasis maar zijn, denk ik keer op keer. Dat moet magisch zijn. Thuiskomen op vakantie. Zou het zo voelen? Julien bevestigt. Deze plek is ook voor hem, als bewoner, nog heerlijk. Een klein beetje jaloers ben ik wel. Schrale troost voor mij: ik weet dat ik ooit terug zal keren. La Colline de Vence is namelijk te mooi om het niet te doen.
www.colline-vence.com
Heerlijk weer!
Heerlijk verhaal weer!
Heerlijk verhaal weer! Er zijn niet alleen heel veel mooi maar ook heel veel leuk B&B ’s …..
Wat klinkt dit als een heerlijke plek. Leuk dat het verhaal erachter ook is beschreven! En in januari naar buiten verhuizen met het ontbijt? Mag ik een klein beetje jaloers zijn.. haha! Hoe fijn zou het zijn als je elke dag thuiskomt en het gevoel hebt alsof het je vakantieplek is..
Oh my, inderdaad. Nu ik het teruglees: ontbijten in de tuin… Hier in Nederland is dat gewoon ondenkbaar in januari. Zullen we samen teruggaan?
Oh wauw wat prachtig en wat een mooi verhaal 🙂 Zou daar graag eens heen willen!
Oooo dat moet je echt doen. Iedereen vindt dit mooi, weet ik zeker!
Prachtig! Wat een heerlijke plek om te vertoeven.
Ja, echt he! Echt een aanrader.