Jullie zijn inmiddels wellicht op de hoogte: in de maanden oktober en november reis ik in mijn eentje door Frankrijk, op zoek naar bijzondere verhalen. Verhalen van Nederlanders die zich voorgoed in het Franse land vestigden, verhalen van Fransen die zo hun mening hebben. Tegelijkertijd zoek ik ook een beetje naar mezelf, want twee maanden in je eentje op pad geeft ruimte om na te denken over verleden, heden en toekomst.

Vandaag ben ik een week onderweg. En clichés zouden clichés niet zijn als ze waarheid niet spraken: de tijd vliegt. Het is echt waar. De tijd gaat snel, althans: nu. Niet altijd ging de tijd zo snel. Sterker, de eerste dagen leek het heel even of ik overvallen werd door heimwee. Dat is opmerkelijk, want van heimwee heb ik zelden last. Maar ineens was het daar. Ik voelde me op bepaalde momenten even helemaal alleen op de wereld, en dan lijkt de tijd voorbij te kruipen. Dan gaat de tijd alles behalve snel. Ik denk dat het een soort ontgroening van deze reis was. Dat ik het moest doorstaan. Want na die twee dagen voelde ik eindelijk weer wat ik wilde voelen: de kriebels. De liefde voor dit land. Voor deze lieflijke Franse dorpen, lieve opa’s en oma’s, die tegen me beginnen te praten over hun hond of kat. Of over hun kunstgebit. De liefde voor de natuur, die hier zo overweldigend is. Het is er weer. En ik vraag me sterk af of het nog verdwijnt deze maanden…

Etappe 1: Elzas, Vogezen, Jura

Wat ik zoal heb beleefd deze dagen in Frankrijk? Het antwoord op die vraag voelt een beetje overweldigend. In het kleurrijke dorpje Ribeauvillé in de Elzas werd ik allereerst door wijnbouwer Jean Sipp meegenomen in het proces van zijn wijnproductie. Trots als hij is, reed hij me door zijn wijngaarden, nam me mee naar wijnvrienden in een dorp verderop en liet me proeven hoe fantastisch zijn wijn is. Ik at mee met de wijnplukkers en de hele familie vertelde honderduit… Ik interviewde vijf Nederlandse stellen over hun emigratie en hun verdere verloop van het leven. Reed al eindeloos veel kilometers, verdwaalde in een bos in de Vogezen, omarmde wolken en regen in deze regio, aanschouwde schitterende watervallen in de Jura… Het is nu al fantastisch dit alles te mogen beleven.

Morgenochtend trek ik vanuit de Jura verder naar de Franse Alpen. Ook in de Alpen heb ik weer mooie interviews gepland staan, en weet je wat? Wat er allemaal nog op mijn pad komt, ik zie het wel. Dat is wat ik deze reis onder andere leer. Loslaten. Dat dingen komen zoals ze komen. En dat dat helemaal goed is, ook als dat even een andere kant is dan ik zelf in gedachten had. Het komt uiteindelijk toch allemaal goed, altijd. En zo niet? Dan toch. Weer zo’n cliché… Maar wel een waarheid. Op naar nog meer mooie verhalen.