‘De wekker gaat. Ik draai me nog even om in mijn eenpersoonsbedje onder mijn Hello Kitty-dekens, om vervolgens in mijn slaaptenue naar beneden te huppelen voor een ontbijtje. Het maakt me niet meer uit dat deze mensen me in deze outfit zien. Want het voelt inmiddels als thuis.’ – mijn dagboek, week drie.

Regelmatig krijg ik de vraag hoe het is om in een gastgezin in het buitenland te wonen. En met vijf weken ervaring kan ik daar natuurlijk wel iets nuttigs over vertellen. Allereerst: wat een ervaring! Ik neem jullie even mee terug de tijd in…

Het eerste moment in een gastgezin: duik in het diepe

Volgens mij is het geen schande dat ik best gespannen ben op de dag dat ik bij ‘mijn’ gezin intrek. Ik heb er al twee nachten in Aix-en-Provence opzitten, in een mooie chambres d’hotes in het stadscentrum. Gewoon, omdat ik even wilde acclimatiseren. Wilde wennen aan het Franse leven (al went dat snel). Wilde aarden in de stad die voor de komende vijf weken mijn thuis zal zijn. Met een hoop spullen op mijn rug trek ik na twee dagen op mezelf te zijn geweest richting het gastgezin.

De deur gaat open. Een vrolijke vrouw lacht me toe en geeft me een hand. “Bonjour Rosanne! Ca va?” Gelijk al duik ik in het diepe. Engels praten is verboden, zegt ze later met een knipoog. Ik slik, dat wordt afzien. Bij de koffie blijkt echter dat mijn niveau Frans niet zo slecht is als ik al die tijd dacht. De basis is gelukkig niet verdwenen. Ze vraagt me waar ik op school zat, waar ik woon, wat voor werk ik doe… En ik vertel. In het Frans. Soms met pauzes, soms zoekend naar een woord. Maar jee, wat is Sandra hartelijk. Lief, echt lief.

Olympique Marseille versus PSV

Die middag ontmoet ik ook mijn ‘vader’ voor de komende vijf weken, Fred. Fred is minder bezig met de studenten in zijn gezin dan Sandra, want hij praat gewoon zoals de Fransen praten: snel. Vreselijk snel. Ik kan niet alles volgen en Sandra wijst Fred er regelmatig op. Overigens is Fred niet ongeïnteresseerd, integendeel. Hij heeft zelf gewoon niet in de gaten dat hij snel praat. Ik voer die avond nog gesprekken met hem over voetbal. Olympique Marseille en PSV worden uitgebreid behandeld. We drinken er een rode wijn bij en kijken die avond nog onze eerste voetbalwedstrijd samen.

Mijn ritme in dit gastgezin is vrij stabiel. Iedere week volg ik van maandag tot en met vrijdag Franse lessen op school, van 8.30u tot 13.00u. ’s Ochtends maak ik mijn eigen toasts met jam en mijn koffie klaar, in de middagen ben ik met mijn medestudenten in de stad, in het park of ik doe andere ontdekkingen in de regio. Rond een uur of zes ga ik huiswaarts en dat is een normale tijd in Frankrijk. De twee kinderen van Fred en Sandra zitten op de middelbare school en dit is iedere dag tot 17.00u. Andere koek dan in Nederland! Zo gebeurt het dat we iedere dag pas tegen een uur of acht eten, want de kinderen moeten na school – na 17.00 uur dus – nog zwemmen, naar pianoles of naar volleybal.

Het laatste avondmaal

Eten gebeurt dus meestal vanaf een uur of acht. Vanaf, want soms ook later. Zo gaan de Fransen dan ook vóór het eten naar de bioscoop. Cultuurverschilletje! Het eten in mijn gastgezin is overigens echt magnifique, deze mensen kunnen koken zeg. Soms zo simpel, maar die smaak… Eten duurt hier overigens zo’n anderhalf uur. We gaan iedere avond écht met elkaar tafelen en nemen achteraf nog wat kaas of yoghurt. Uit Nederland heb ik een grote Goudse kaas meegenomen, die erg in de smaak valt. “Koeda, mmm!”, roept de vader des huizes iedere avond weer. Voor het slapen gaan doen de kids een spelletje Franse les met me. Dan wijzen ze een voorwerp aan en moet ik het Franse woord noemen. Op de een of andere manier werkt dit heel goed, ik neem alles zo snel in me op en maak leuk contact met de twee pubers. Ineens is ook Stromae ons gespreksonderwerp en zingen we Franse liedjes met z’n vijven.

Zonder gekheid: vijf weken vliegen echt voorbij. Het leven in dit gezin wordt steeds normaler voor me, het gaat echt als thuis voelen. Mijn kamertje, met mijn bureau. De woonkamer, de straat, de bergen in de verte. En mijn niveau Frans is met een enorme vaart vooruit gegaan. Mijn dag van vertrek voelt dan ook dubbel. Fred brengt me met de auto naar het busstation van Aix-en-Provence. Ik knuffel ‘mijn moeder’ nog even heel flink en zwaai dan naar het huis wat ooit mijn Franse woning was. Bij het busstation bedank ik ook Fred voor de mooie tijd en ontvang ik nog eens twee kussen. Het was geweldig, c’etait magnifique… En nee: die Fransen, die zijn niet onvriendelijk.

A bientôt!